شب تولّدم

دلم شکسته در شبِ تولّدم

و خسته اَم از انتظار بی خودم

برای من سؤال بوده سال ها

چرا وبالِ این زَمینیان شدم

چه ظالمانه دورم از ستاره ها

چه نا امیدم از من و دوباره ها

چرا به آسمان نمی رسد صدام

در ازدحام شومِ ابر پاره ها

یکی مرا کمی به خود بیاورد

در این شبی که، خواب را نمی بَرَد

یکی به قلب نیمه جانِ کافرم

وقوعِ عشقِ محض را بباوَرد

نگوید از فساد نسجِ این بدن 

از احتمال و حتمِ مرگ روح من

نخوانَد آن سطورِ نظم گونه را

برای جسمِ باد کرده در کفن

شب تولّدم خدا سکوت کرد

و شمع کیک را به گریه فوت کرد

برای رستگاری ام از آتشش

به سمت قبله ی خودش قنوت کرد!

زهرا موسی پور