هشت سال

هشت سال از عمر شور انگیز و سبزِ انقلاب

با رشادت های ملّت صرف شد در التهاب

روز هایی که صدای نحسِ آژیر خطر

می ربود از چشم های تازه روشن، حسّ خواب

یاد نسلی که شهادت انتخابش شد، به خیر

نعش های تشنه لب بر پهنه ی خشکی و آب

مدرانی که پسر هاشان فدایی می شدند

خم به ابرو شان نمی آمد در آن حالِ خراب

یک وجب حتّی، از این خاک هزاران ساله مان

قسمتِ دشمن نشد در حمله های بی حساب

سال ها طی شد از آن دوران و در هر خانه هست

یادمانِ خاطراتش، عکس های توی قاب

زهرا موسی پور