مرفّه بی درد

نشسته ای به تماشای دردِ آدم ها

به دست های بدهکار و سرد آدم ها

غمی که روی گلو شان نهاده پایش را

وَ دُورِ باطلِ پاییزِ زردِ آدم ها

به عمق فاصله ای که گرفته اَند از هم

تفاوتِ رقمِ زوج و فردِ آدم ها

نشسته ای که ببینی نمایشی فاخر

در امتدادِ زمان   از نبرد آدم ها

که صحنه را بسپاری به دستِ استعمار

وَ کسبِ فایده از کارکردِ آدم ها

تو آن مرفّهِ بی درد و رنجِ معروفی

که طینَتت نرسیده به گَردِ آدم ها

زهرا موسی پور