تپّه نه... کوه

سردِ سردم

آخرین برگِ فرو افتاده در

پاییز زردم.

در خیابان های غربت،

مُنتَهی به کوچه های خلوت و بُن بست

عمری دوره گردم.

چون چریک خسته ای هستم

که طیّ جنگ های نا منظّم 

سال ها با فال های نسبتاً نه،

مطلقاً بد در نبردم.

تپّه نه  کوهِ بلندی از

غم و تشویش و دردم.

یک زنِ احساسی و پُر ماجرایم که

تمام زندگانی را

به دنبال کسی با نامِ مَردم!

باید این جا ، هر کجا که

احتمالش هست، باشد

خوب و با دقّت بگردم...

زهرا موسی پور