دندان قروچه

هرگز محبّت هاش کافی نیست، هرگز نبودم راضیِ راضی

وقتی گرفته با لجاجت هاش، اعصابِ اشعار مرا بازی

می فهمد از داخل چه داغانم، لبخند های هر شبم زوری ست

می گوید امّا توی گوش من: «ممنون که با دنیام  می سازی»

عاشق ترین می داند او خود را، غیرت فراوان دارد امّا حیف

چون مطمئنم، هست در ذهنش، گاهی به فکر صحنه پردازی

می بوسدم صبحانه با اصرار، می بوسمش هر شام با اکراه

پُر می شود از شربتم پِیکش، پِیکم ولی با الکلِ رازی

دیکتاتور ست انگار لا مذهب با منطق اجبار و تهدیدش

الحق شبیه هیتلر ست و من، لشکر نه [ تنها یک نفر نازی]

دندان قروچه هاش می گویند: ساکت بمانی بهتر ست ای زن

او مرد تنهایی ست که یک روز بر بودنش با خویش می نازی!

زهرا موسی پور