اعتراف مستند

دوست داری مرا بیازاری، باشد از هر لحاظ مختاری

عاشقم باش، هر چه بادا باد، عشق یعنی جنون نه بیماری

درکِ حال‌َت برام مشکل نیست چون خودم هم درست مثلِ تواَم

می دهم گاه گاه آزارت تا نباشم برات تکراری!

چشمِ پاکت دروغ گفتن را تا قیامت بلد نخواهد شد

چون خطایی ندیده ای از من، تا مرا به خُدام بسپاری

باید از انزوا بپرهیزیم با جماعت به هم بیامیزیم

تا بدانند جمعِ بی خبران من به تو... تو به من گرفتاری

بی خیالِ مَجاز و اِس اِم اِس، نامه ها می نویسم از کاغذ

می فرستم برات با پیکی مدّتی را به طور اَدواری

نامه ها را بخوان و دقّت کن. یک کتاب ست هر کدام و بدان

مستند کرده ام در آن اوراق، اعترافم به عشق را.   آری!

زهرا موسی پور