مهمان ناخوانده

تمام شدیم با یک اخم.

چکیدیم از تکّه ای اسفنج،

ابر که اخته بود!

بین من و تو هیچ کس واسطه نشد

هنوز قهریم

هنوز غریبه ایم

آشتی ، کجای دنیای مان زندگی می کند که

آدرسی از او نداریم؟

هر کس به جز ماااا،

خوشبختی را حس کرد.

من و تو امّا، در همین شب مَرّگی ها

تجربه ی صبح به خیر گفتن را

به گور می بریم.

تقصیر خدا بود که آفرید مان؟

یا پدر و مادر که خواستند یا نخواستند!

تقصیر خودمان بود؟

یا روزگار...

شام اوّل  را با هم صرف کردیم

شام آخری در کار نخواهد بود که بی هم

صرف شود در آینده ی از پیش ساخته.

ما را به میز صبحانه ای دعوت کردند که

زنبور از عسل دادن امتناع کرد و

گاو از شیر و

مرغ از تخم و

مزرعه از گندمش...

تقصیر هیچ کس نیست.

من و تو مهمان نا خوانده بودیم!

زهرا موسی پور