کاسه های داغ تر از آش_ بداهه

عقده اذعان می کند پَرخاش را

بر گلومان می فِشارَد پاش را

خورده ایم از کودکی‌ تا هر زمان

لقمه های حسرت و ای کاش را

پرورش دادیم در دامان‌مان

دسته ای بی بُتّه ی کلّاش را

تا دهند آرام هُل در کوچه ها

گلّه گلّه پشتِ هم، اُوباش را

جای اغماض و مدارایی نبود

اجتماعِ پشّه و خفّاش را

بلکه باید می شکستیم از نخست

کاسه های داغ تر از آش را

#زهرا_موسی_پور_فومن