کم نیست؟!

ما با ‌سکوتِ سردِ خدا، هم‌صدا شدیم

از توده های مردم  زخمی جدا شدیم

در گیرِ فوبیای عجیب و کُشنده ای

از چشمْ ‌غُرّه های شبی وَهم‌زا شدیم

موضوع شعرمان همه شد عشق و کشک و هیچ

هم مَشربِ جماعتِ بی اعتنا شدیم

کف زد برای لُکنت مان روزگار و بعد

قربانی قضاوتِ نا اهل ها شدیم

بازنده ی مبارزه ی جبر و اختیار

معصوم چون فرشته، در این ماجرا شدیم

پاییز زردِ ما به زمستان کشید و حیف

بهمن سقوط کرد و به زیرش فنا شدیم

فرشی نفیس بود و پُر از نقش ذهن‌مان

امّا به پای جبر زمان نخ‌نما شدیم

از ایده آل‌هات نزن حرف و فکر کن

کم نیست خفّتی که به آن مبتلا شدیم؟!

زهرا موسی پور فومنی