خودت

به عاشقانه سرودن، تو عادتم دادی

برای وسوسه کردن جسارتم دادی

سکون،  تمامِ مرا کرده بود مردابی

 به سمت آبیِ دریا  تو حَرْکتم دادی

دچارِ وحشت از اعلامِ جنگِ شب نشدم

در این مبارزه وقتی شجاعتم دادی

نداشت  فرصت پرواز ذهن خسته ی من

برای اوج گرفتن   تو مهلتم دادی

نداشت رنگِ خدا زندگیم. ممنونم

که با مشاوره حسّ عبادتم دادی

نبودم اهل نظر دادن و گَمانه زدن

تو در تداومِ هستی، دخالتم دادی

نمی کنم به همین سادگی رهایت، عشق

خودت به موعظه، درسِ سماجتم دادی

زهرا موسی پور فومنی