تصمیم

دلم را می سپارم دستِ او که

مرا از عنصرِ خاک آفریده

خطا کردم اگر گاهی گُداری

خود او آبرویم را خریده

صدایم را از این پس وقف کردم

برای نَشرِ عشق و مهربانی

وَ شعرم را  فقط معطوف کردم

به ترویج فنونِ هم‌زبانی

نمی دانم چه میزان زنده هستم

خبر از بعدِ مرگم  هم ندارم

ولی ⇦تصمیم⇨ دارم: [ نام نیکو

به لطفِ شعر از خود  جا گذارم

اگر دنیا نسازد با نگاهم

نبازم ناشیانه هستی اَم را

از آن پیکی که  شب تحریم کرده

بگیرم پس، به نَرمی مَستی اَم را

نمازم را بخوانم با زبانی 

که از مادر گرفتم یاد،  نه غیر

به خود تلقین کنم در اصلِِ توحید

ندارد فرق هرگز، مسجد  و  دِیر...]

سرم همیشه به زیر است و چشمِ من، درویش.

که بی حیاییِ محض است در تو خیره شدن!

زهرا موسی پور فومنی