ا‌طاله ی کلام

چه چاره بر غم این عمرِ چند ساله کنم؟

به روی گور خوشی هام، رقص باله  کنم!!

خدا،  به دردِ دل من کمی توجّه کن

بگو کجاست حواست؟ چه قدر ناله کنم؟

چرا تَهی شده ام از امیدِ فردا ها

چگونه ‌جراَت پرواز و استحاله کنم؟

نخوانده ای اگر از لج نوشته هایم را

نخواه این همه را  پاره و مچاله کنم

از التماس شنیدن، چه گیرت آمده است

بگو برات از آهَم،  نُسَخ حواله کنم

خودت که با خبری از دلم ، چرا باید

کلام  را سر هر چیزَکی اِطاله کنم؟!

زهرا موسی پور فومنی