مانعِ اعتراض

عاشقی را بهانه کردند و

از تَن اَش استفاده ها بردند

گوشت اَش را بدونِ سُس هر شب،

با وَلَع تا سپیده‌دَم خوردند

بعد از آن در کمالِ بی رحمی

خانُمِ #فاحشه صداش زدند

قلبِ سنگِ خداش را حتّی

از غم این خطاب آزردند

‌‌‌‌این جنابانِ آفتاب پرست

آن قَدَر تاختند در شهوت

تا که یک روزِ نیمه ابری با

مانعِ اعتراض بر خوردند

اعتراضاتِ نا تمامی که

طیِّ آن روح های سرگردان

در بدن های نیمه خواره به جبر،

قطع‌نامه نداده افسردند

آه اگر #عشق ، این جماعت را

مرد و مردانه رهبری می کرد

هیچ یک‌شان به جرمِ بیداری

نا رسیده اَجَل، نمی مردند

زهرا موسی پور فومنی