چای بهاره

خیال کرد اگر تکّه پاره ام بکند

سیاه، چون تَنِ چای بهاره ام بکند

درون قوریِ چینی مرا بجوشاند

بدل به قطره ی تلخِ عُصاره ام بکند

میان جسمِ غریبی دمیده روحم را،

دچار واژه ی پوچِ دوباره ام بکند

بگیرد از سرِ لج، نبضِ اختیارم را

خودش، به شیوه ی جبری اداره اَم بکند

بهشت‌ بر من از اصرارِ او، حرام شود

به سمتِ آتشِ دوزخ، اشاره ام بکند...

[نمی رود به فنا ذرّه ای از ایمانم.]

چه خوب می شد اگر استخاره اَم بکند!

زهرا موسی پور فومنی