با نامِ خدا

از  یاد نخواهم برد او را که رهایم کرد

در موقع رفتن با لبخند دعایم کرد

چون قاصدکی بودم ما بینِ دو انگشت اش

بوسید مرا، بعدش با فوت هوایم کرد

می گفت: فدای تو خواهم شد و می دانی

تا چشم زدم بر هم، دیدم که فدایم کرد

احساس مرا نوشید با نامِ خدا و بعد

هم‌وَزنِ تُفاله در تَه‌مانده ی چایَم کرد

آرام گذشت از من   مانند نسیمی و 

روی کُره ی خاکی   آماجِ بلایم کرد

تا این که رسید از راه  امدادِ اهورایی

بی نسخه و دارویی، با عشق دوایم کرد

زهرا موسی پور فومنی