پدیده ی قرن

شبیه کوره ی آدم پزی‌ است آغوش‌اَت

چه داغ و پُر قَلَیان است چایِ دَم‌نوش‌اَت

بخوان به سبک خودت، دل‌نوشته هایت را

برام قابل درک است شعرِ خود جوش‌اَت

تو را پدیده ی این قرن می شناسم ، پس

نمی کنم سرِ سوزن تعجّب از هوش‌اَت

یکی دو تا غزل و مثنوی که کافی نیست

بدان که بارِ ادب، باز هست بر دوش‌اَت

پر از حرارت و نوری، خدا کند،   نکند

گذشتِ ثانیه ها، مثل شمع خاموش‌ات

زهرا موسی پور فومنی