عبرت

آن کسانی که دُوره‌اَت کردند

دوست نه... دشمنند. می دانی؟

با چه جراَت به گوش‌شان هر شب

مثنوی‌های بوووق می خوانی؟!

توی یک دستِ‌شان گلی سرخ و

توی آن یک، بدونِ شک چاقوست

مارماهی ذلیل و شرمنده

بین این دُم‌بریدگانِ دو روست

تجربه بار ها نشان داده:

[آبِ راکد،  خلاصه می گندد.]

[اوج  یعنی شروع فصلِ زوال.]

[کرم _در دل_  به میوه می خندد.]

باید عبرت گرفت  از تاریخ

از صعود و سقوط پیکره ها

حجمِ انبوهِ عقده‌‌های سمج

توی دالان تنگِ حنجره ها

چرخه‌وار است کار و بار جهان

انتهایش از ابتدا، معلوم.

پس نشو مثل کودکان جَوگیر

بی خیال سیاستِ مسموم...

زهرا موسی پور فومنی