معلم

نریز توی دلم، ترس و بد گمانی را

نشان بده به من و باد هم‌زبانی را

رسیده وقتِ عبورم از آب و آتش و خاک

نگو... نگو که غلط داده‌ای نشانی را

فقط به دستِ تو امکان پذیر خواهد بود

که زود، طِی کنم این مقطعِ زمانی را

برای شرحِ سکوتت نمی‌کنم پیدا

نوشته و حرفی، جمله‌ای بیانی را

شبیه قهوه ی تلخم، بدون شیر و شکر

نخورده، عُق زده‌اَم طعم زندگانی را

تو سال‌های زیادی معلّمم بودی

به دوشِ من نگذاری  دوباره‌خوانی را

زهرا موسی پور فومنی